2e week Odanadi

Inmiddels alweer terug in Nederland. Doordat het internet zo slecht was en ik de ene keer een toetsenbord had dat niet werkte en de volgende keer de stroom uitviel, heb ik niet altijd kunnen schrijven. Maar mijn blog is niet af dus nu mooi de kans om mijn blog te updaten want er is natuurlijk nog veel gebeurd. De 2e week bij Odanadi was een drukke week :-). Op maandag waren Stanly en Parashu gelukkig weer terug. Een klein feestje dus. De meiden bij Odanadi lieten tranen van opluchting en blijdschap en ook thuis hebben we er een klein feestje van gemaakt. Het is heftig te zien wat het met iedereen hier doet. En doet je ook enorm realiseren wat voor belangrijk maar ook niet ongevaarlijk werk ze hier doen. Ze geven zoveel kinderen en vrouwen hun vrijheid weer terug. En dat niet alleen ook krijgen ze bescherming en een thuis. De jongere kinderen hier gaan overdag naar school en de oudere kinderen kunnen meedoen aan verschillende lessen. Kookles, sieraden maken, lessen voor beautician, Ukulele spelen en tuinieren. Dit geeft ze weer zelfvertrouwen en kracht. Een kind moet immers kind kunnen zijn en dat is ze op jonge leeftijd vaak afgepakt.

Op maandagmiddag heb ik samen met Sofie foto's gemaakt van de jongste kinderen die yogales hadden. Een compleet gekkenhuis toen ik vertelde dat ik foto's ging maken. Sister, sister, me, me, look! Allemaal wilde ze natuurlijk dolgraag op de foto in allerlei poses. En ze waren hier al druk aan het oefenen voor het ' yoga stops straffick' event. Alle kinderen gaan dan meedoen om geld in te zamelen voor Odanadi door 108 zonnegroeten te doen. Ze waren allemaal zo schattig en enthousiast. En niet te vergeten zo lenig. Met alle gemak gingen de benen in de nek en in de spagaat. Leuke foto's gemaakt waar ik hoop ik later nog iets leuks mee kan doen voor Odanadi. Vanavond hadden we ook weer yoga thuis. We hebben een zeer bijzondere yoga leraar. Af en toe lijkt het meer op ' Indiaase' les dan op yoga en moeten we alles poses nazeggen. Onze leraar is vooral vol van zichzelf want na iedere les laat hij weer foto's van zichzelf zien in de meest onmogelijke houdingen. Tijdens de les horen we vooral slowwwwwwlly breathing en smiling face. Wat voor komische momenten zorgt, maar we mogen niet lachen want yoga is een serieuze zaak zegt ie. Maar het is af en toe helemaal niet makkelijk een smiling face te hebben als je in de meest onmogelijke houding hangt. Maar we doen hard ons best en blijven smilen. Vanavond kook ik samen met Sofie. Kumi heeft lekker vrij af want die heeft het druk zat op haar werk. En ze willen dolgraag een keer westers eten. En dan het liefst pasta. Ok we maken pasta, zo westers mogelijk met alle groenten die voorhanden zijn. Om toch een beetje rekening te houden met de spicy gewoonte hier hebben we wat chilipeper toegevoegd om het wat pittiger te maken. Maar het was toch niet spicy genoeg want als snel kwam er nog wat extra peper op tafel haha. Het was een gezellige avond met de hele familie weer aan tafel.

Dinsdag ben ik naar het jongenshuis geweest. Dit huis ligt een stuk verder weg dan het meisjeshuis. In het meisjeshuis zitten op dit moment 60 meisjes en in het jongenshuis 25 jongens. Laurie geeft iedere dinsdag en donderdag Ukulele les. De jongens zijn een stuk serieuzer dan de meiden, maar de meiden hebben dan ook een meer dingen waar ze uit kunnen kiezen. Het was heerlijk om naar Laurie te kijken en ze samen met de jongens te zien spelen. Als ik later weer wat verhalen hoor over de kinderenen waar ze allemaal doorheen zijn gegaan, raakt me dat diep. Ze zijn allemaal zo beleefd, aardig en lief hier dat je bijna vergeet wat ze allemaal meegemaakt hebben. Ik vind het bijzonder mooi om te zien hoe de grotere hier ook voor de kleintjes zorgen. 

Woensdag alweer en voordat ik Mysore ga verlaten moet er nog wel geshopt worden. Cadeautjes voor het thuisfront. Mysore staat bekend om zijn zijde en daarom ga ik op zoek naar wat mooie zijde sjaals. Missie geslaagd!! Het is maar moeilijk kiezen hier er is zoveel aanbod en zoveel keus. Door naar de markt. Geweldig daar hoe alles hutje mutje op elkaar staat. Eerst 10 shopjes met bloemen en dan weer 10 met wierook en dan weer kruiden. Natuurlijk wat kruiden gekocht zodat ik India een beetje mee naar huis kan nemen. Alles is te krijgen net een grote snoepzaak. Ik moet me een beetje inhouden dus maar het blijft keurig bij een 4-tal kruiden. Na het shoppen weer naar Odanadi gegaan waar we met de meiden weer wat sieraden hebben gemaakt. Ze hebben er allemaal zo'n plezier in. Toen de kleintjes weer terugkwamen uit school hier nog lekker mee gespeeld en spelletjes gedaan. Als ze allemaal terugkomen uit school willen ze niets liever dan spelletjes doen. Heel gezellig dus :-). Vanavond alweer de laatste ashtanga les in Mysore.

Donderdag, mijn laatste dag hier bij Odanadi :-((. Vind het vreselijk dat het alweer de laatste dag is en al deze lieve kinderen al ga verlaten. 2 weken waren veel te kort! Zeker omdat ik graag nog veel meer had willen doen. De tijd is hier echt voorbij gevlogen en er is ook zoveel gebeurd. Vandaag nog een filmpje gemaakt voor een NL dame die in maart 50 word en haar gasten om donaties zal vragen. Als dank heb ik met alle kinderen een filmpje gemaakt. Onwijs leuk en wederom een gekkenhuis. En toen einde dag een klein feestje gemaakt met een glaasje prik, koekjes en snoepjes. En dan echt gedag zeggen. Dat was moeilijk. Ze wilden maar niet loslaten, nog een knuffel en toen echt afscheid nemen. De laatste avond was een bijzondere avond. We zijn uitgenodigd bij de zus van de monnik die dolgraag voor ons wil koken. Dus hop met z'n allen de auto in. De zus heeft zich enorm uitgeslooft en er verschijnen gerechten voor een heel weeshuis. De dochter komt helpen met bedienen. Het is hier een rare gewoonte dat de gastvrouw niet mee eet maar bedient. Dit zijn wij natuurlijk helemaal niet gewend en voelde ook erg raar. Midden in de kamer hangt een schommelstoel en na het eten zorgt dit voor hilarische situaties. Uiteindelijk belanden we in een fotosessie wat bijna statieportretten worden en waarbij wij steeds gekker gaan doen. Het was een leuke en goede laatste avond.

Vrijdag word ik om 7 uur opgehaald, iedereen is vroeg zijn bed uitgekomen (sommige zijn er al een paar uurtjes uit) om me uit te zwaaien en dat voelt fijn. Wat heb ik een bijzondere tijd gehad. Heftige verhalen, spanning maar vooral veel plezier. Het enthousiasme waarmee je iedere dag weer werd begroet. De vraag wat je had voor ontbijt (iedere dag) en de lol met mijn amerikaanse en franse huisgenootjes. Ik ga het enorm missen. Mooie mensen met vele verhalen. Wat een feest dat ik hierbij mocht zijn, ook al was het af en toe heftig. En wat een goed werk doen ze bij Odanadi. Trots en blij dat ik een steentje heb kunnen bijdragen ook al was het maar kort. Maar groot respect wat ze hier doen. Voor ons is het vanzelfsprekend dat kinderen hier kinderen kunnen zijn maar in een land als india is helaas zoveel mensenhandel en seksuele uitbuiting. Daarom is het werk hier ook super belangrijk!

Dank Odanadi, dank Stanly en Kumi voor de gastvrijheid en het lekkere eten. Dank Laurie, Sofie en de monnik voor de leuke uitjes en vooral de grote lol die we hebben gehad. Deze ervaring en leuke tijd pakken ze me niet meer af :-).